Intervju na Radio Rojcu uoči otvorenja moje izložbe i predstavljanja knjige "No me Olvidas" 05.09.2024.
Radio Rojc Pula
87,7 fm
radio.rojc.eu
La persistencia de la memoria (No me olvidas)
No hay nada más importante para conservar el recuerdo de una persona querida que hablar de ella, evocarla y transmitir su historia a las generaciones que vienen detrás. Por eso, la memoria es algo difícil de definir, pero que siempre perdura.
Y Sonja utiliza este recurso a través de dos elementos fundamentales a la hora de construir historias: palabra e imagen
Con palabras compone un puzle cuyas piezas son los retazos de la vida en su país de origen, desde aquella foto que la abuela Rosa guardaba en su dormitorio hasta la llegada a un país extraño pero acogedor. Aquí se inserta la vida de Violeta, la protagonista de esta obra que tengo entre mis manos.
Las metáforas, los ecos del realismo mágico son las piezas de una carta para su hija, una carta en la que se habla de la familia, de anécdotas, sentimientos para que ella componga su propio rompecabezas pues “nada es realmente completo y duradero".
A las palabras acompañan las imágenes de tres tipos: las fotos más queridas procedentes del álbum familiar, los montajes que realiza Sonja para ilustrar el retrato de su madre y los cuadros de esa mujer artista cuya trayectoria evoca. Y es que Violeta, esposa, madre y amiga de sus amigas- tal y como hemos podido leer en los testimonios- era una pintora insatisfecha que corregía sistemáticamente sus composiciones a base de capas de color y trabajo con espátula. El resultado sorprende, desde la Chica azul de la década de los 60 al estilo más evolucionado de los Viejos de 1994, que no olvida, sin embargo, la frescura y la espontaneidad.
Con el buen hacer artístico y literario de Sonja, se presenta ante nuestros ojos Violeta, a quien gustaba hablar bien, sin insultos ni estridencias, que amaba la música, la cocina y la jardinería pero que cuando pintaba era realmente como los detectives de las novelas de Agatha Christie que tanto admiraba. Investigaba colores, texturas, formas y técnicas para producir obras intimistas y delicadas que invitan a la reflexión.
Sonja no olvida la lección de su madre. Está acostumbrada a pensar "en círculos". Es pausada, seria, medita detenidamente cuanto hace, pero también es consciente de la empatía de las historias que cuenta y observa el impacto que causan en el público la casa de los ducados de oro, el pez volador o tener mirlos como mascotas en casa. Es capaz de transmitir ese deseo de añoranza, de camino a la perfección a través del arte- para Violeta la pintura, para ella, fotografía, collage -y la plasmación de la presencia y los silencios de una madre que ha llenado su corazón de recuerdos.
Así consigue que la memoria persista y que los nombres de las personas queridas, gracias a su trabajo, no se borren de la historia
Maite Fernandez Madrid
Dana 9. travnja 2024. imala sam priliku kao član Kraljevskog fotografskog društva u Madridu predstaviti svoj debitantski rad Ne zaboravljaš , knjigu čiji je sadržaj "putujući muzej", pun blaga, slika, kolaži i riječi koje opisuju živote mnogih ljudi vezanih uz moju majku, dakle mene i moju kćer kojoj ga posvećujem tako da može poslužiti kao kompas. Pozivam vas da pogledate projekciju i one koji imaju knjigu da mi pošalju svoja mišljenja putem e-maila navedenog u kontaktu. Hvala vam.
Zašto u obliku knjige?
Odgovorit ću ti najprije spiskom riječi koje po mom mišljenju definiraju smisao jedne knjige i zašto mi se sviđa oblik knjige.
Tišina
Pauza
Polako
Samoća
Intimnost
Mašta
Misao
Sloboda
Poklon
Na drugom mjestu, značenje Mjesto koje ima Knjiga.
Knjiga je pojas za spašavanje, plutena daska za koju se hvataš da te struja ne bi odnijela i da ne izgubiš pravac.
Knjiga je opipljiva kutija, koju fizički dodirujemo, koja izaziva fantastične reakcije i budi našu radoznalost, emocije, maštu; ona je transporter koji nas kao čitatelje i promatrače prenosi u nepoznato, bez vremenskih barijera, bez ograničenja, gdje se možemo apstrahirati od okruženja i putovati u mislima.
Knjiga je vremenska kapsula, u njoj nestaje onaj tiranin koja nam nameće životni ritam, ona je tišina u kojoj možeš komponirati vlastitu melodiju, razgovarati sa samim sobom, ona je sloboda u kojoj možeš sanjati, zabavljati se, osjećati.
Slike i priče iz knjige, iako nisu naše, postaju naše zahvaljujući osjećajima koje pobuđuju, one su detonator za vlastite uspomene.
Ona je utočište, kao ona kutija u kojoj smo kao djeca čuvali naše blago i koje kad ga pregledamo uvijek pobuđuje uspomene.
Ona je mali pokretni muzej u kojem se čuvaju i izlažu sve one riječi i slike koje volimo i čuvamo ali isto tako želimo da ih i drugi mogu vidjeti.
Ona je istovremeno čvrsta i krhka tvorevina, živi duže od nas i lako ju je uništiti; ta ravnoteža snaga čini je neprocjenjivo vrijednom.
Knjiga je fosil mekušca ili insekta zatočenog u jantaru, opipljivi trag našeg postojanja, povijest ljudskog života.
Bilo je to razdoblje rada u samoći gdje su mi istovremeno pravili društvo brojni duhovi s kojima sam razgovarala. Kao kazališni redatelj, vodila sam ih kroz njihove scene, ponovno interpretirajući komadiće njihovih života. Zvuči zlokobno ali promatrajući te stare slike, u našoj glavi se stvaraju scene s dijalozima, nisu to samo nijeme slike.